ਗਜ਼ਲ
ਸਮਸ਼ਾਨ ਸ਼ਹਿਰ
ਖੌਫ਼ ਜ਼ਦਾ ਹੈ ਦੁਨੀਆ, ਚਿਹਰੋਂ ਪਰ ਮੌਤ ਕਾ ਡਰ ਹੈ
ਕਫ਼ਸ ਬਣ ਗਏ ਹੈ ਦਰੋਂ ਦੀਵਾਰ, ਕੈਸਾ ਯੇ ਅਬ ਘਰ ਹੈ।
ਆਬਾਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹੈਂ ਸੰਨਾਟੇ, ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਗਈ ਪਸਰ ਹੈ
ਥਮ ਗਈ ਹੈ ਰਫ਼ਤਾਰ, ਨਾ ਕੋਈ ਆਤਾ ਇਧਰ, ਨਾ ਜਾਤਾ ਉਧਰ ਹੈ।
ਕੈਸੀ ਹਵਾ ਚਲੀ, ਫੈਲਾ ਜੇ ਕੈਸਾ ਧਰਤੀ ਮੇਂ ਜ਼ਹਿਰ ਹੈ
ਪਲ ਭਰ ਮੇਂ ਉਜੜੀ ਬਸਤੀਆਂ, ਕੈਸਾ ਜੇ ਅਬ ਮੰਜ਼ਰ ਹੈ।
ਬਿਖਰੀ ਪੜੀ ਹੈ ਲਾਸ਼ੇਂ, ਸਮਸ਼ਾਨ ਜੇ ਅਬ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ
ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਕਿਸ ਲਾਸ਼ ਕਿ ਹਿੱਸੇ ਮੇਂ ਅਬ ਕਬਰ ਹੈ।
ਸਿੰਘਾਸਨ ਪੇ ਬੈਠਾ ਤੂ, ਮਜ਼ਦੂਰ ਹੀ ਰਹਾ ਮੈਂ ਸਦਾ
ਦੋਨੋਂ ਕੇ ਜਨਾਜ਼ੋਂ ਕੀ ਏਕ ਹੀ ਅਬ ਰਾਹ ਗੁਜ਼ਰ ਹੈ।
ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ ਜਿਗਰ ਕੇ ਟੁਕੜੇ, ਲਾਸ਼ ਮੇਰੀ ਦੇਖਕਰ
ਏ ਲੋਗੋ ਦਫ਼ਨਾਉ ਮੁਝੇ, ਇਮਤਿਹਾਨ ਮੇਂ ਅਬ ਸਬਰ ਹੈ।
ਖਤਰੇ ਮੇਂ ਛੋੜ ਗਿਆ ਹੈ ਮੇਰਾ ਤੋ ਮੁਝ ਕੋ ਅਕੇਲਾ
ਤੂ ਵੀ ਤੋ ਬਤਾ ਕਹਾਂ ਤੇਰਾ ਅਬ ਰਹਿਬਰ ਹੈ।
ਏਕ ਦਮ ਹੀ ਲੁੱਟ ਗਈ ਹੈ ਸਾਰੀ ਦੌਲਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ
ਤੂ ਭੀ ਤੋ ਬਣ ਗਿਆ ਮੇਰੇ ਜੈਸਾ ਅਬ ਬੇ ਜ਼ਰ ਹੈ।
ਦਾਅਵਾ ਜੋ ਕਰਤਾ ਥਾ ਮੁਕੱਦਰ ਸੰਵਾਰਨੇ ਕਾ ਮੇਰਾ
ਛੁਪ ਗਿਆ ਹੈ ਕਹਾਂ, ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਅਬ ਨਜ਼ਰ ਹੈ ।
ਰੌਂਦਾ ਸਦੀਉਂ ਕੁਦਰਤ ਕੋ ਏ ਤੂਨੇ ਖੁਦਗਰਜ਼ ਬੰਦੇ
ਕੈਸੇ ਬਚੇਗਾ ਤੂ ਜੇ ਉਸੀ ਕਾ ਅਬ ਕਹਿਰ ਹੈ।
ਬੇਚੈਨ ਸ਼ਾਂਤੀ ਹੈ ਚਾਰੋ ਤਰਫ਼, ਸੁੰਨਸਾਨ ਡਗਰ ਹੈ
ਆਜ਼ਾਦ ਹੈ ਪਰਿੰਦੋ ਕੀ ਪਰਵਾਜ਼, ਖੁਸ਼ ਗਵਾਰ ਅਬ ਅਬਰ ਹੈ।
ਅੜੀ ਨਾ ਕਰ, ਛੋੜ ਰੁਸਵਾਈਆਂ, ਮੁਹੱਬਤ ਕਰ
ਵਕਤ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਕਮ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਵੀ ਕਹਾਂ ਅਬ ਉਮਰ ਹੈ।
ਖੌਫ਼ ਜ਼ਦਾ ਹੈ ਦੁਨੀਆ, ਚਿਹਰੋਂ ਪਰ ਮੌਤ ਕਾ ਡਰ ਹੈ
ਕਫ਼ਸ ਬਣ ਗਏ ਹੈ ਦਰੋਂ ਦੀਵਾਰ, ਕੈਸਾ ਯੇ ਅਬ ਘਰ ਹੈ।
ਲੇਖਕ ਚੰਦਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼
ਸਾਬਕਾ ਸੂਚਨਾ ਕਮਿਸ਼ਨਰ, ਪੰਜਾਬ
ਬਠਿੰਡਾ
98762-15150, 98154-37555
